แค่คุณครูทรัสตี สุขโต ผู้จากไป

คืนวันที่ 29 มิ.ย.2554 ที่ศาลาสวดศพ วัดเหมืองใหม่ ต.อัมพวา จ.สุมทรสงคราม เป็นอีกคืนหนึ่งที่ผมรู้สึกเศร้าและหดหู่  คืนนั้นเป็นงานสวดพระอภิธรรมศพคืนสุดท้ายของ นางทรัสตี สุขโต ผู้อำนวยการโรงเรียนวัดอมรดี (อมรวิทยาคาร) หรือที่เด็กนักเรียนเรียกเธอว่า "ครูอ้อย" ชีวิตเธอจากไปด้วยวัยเพียง 56 ปี โดยถูกฆาตกรใจทรามทำร้ายร่างกายเธอ เมื่อช่วงค่ำของวันที่ 25 มิ.ย.2554 ในร่องสวนขนัดใกล้บ้านเธอนั้นเอง...   

มีผู้คนมาร่วมฟังสวดพระอภิธรรมศพจำนวนมากรวมทั้งพวงหรีดที่แขวนเรียงรายอยู่เต็มศาลาไปหมด ที่เสาไม้ 3 ต้นในศาลาสวดศพ มีกระดาษที่เขียนข้อความพันรอบเสาเอาไว้ เพื่อไว้อาลัยแด่ครูอ้อย ด้วยลายมือของเด็กๆ นักเรียนของเธอเอง

เพื่อเป็นการไว้อาลัยแด่คุณครูอ้อย ผู้จากไป ซึ่งเธอเป็นญาติกับภรรยาผมและเป็นเพื่อนของผมตอนเรียนปริญญาโทด้วยกัน ผมจึงได้คัดลอกคำไว้อาลัยจากนักเรียนของเธอมาไว้ ณ ที่แห่งนี้ เพื่อเป็นเครื่องรำลึกถึงเธอและเตือนใจผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป.....

ข้อความไว้อาลัย บนเสาต้นที่ 1
"ผมรักครูอ้อยมาก  ทำไมคนร้ายต้องทำร้ายครูของผมด้วย  ผมอยากให้ตำรวจจับคนร้ายได้เร็วๆ พวกเราจะตั้งใจเรียนเพื่อคุณครูอ้อย และจะทำตัวให้เป็นเด็กดีที่สุด และจะทำให้โรงเรียนมีชื่อเสียงมากขึ้น ผมอยากให้ผู้ร้ายยอมมอบตัวกับตำรวจและผมอยากจะยกโทษให้  ผมคิดถึงครูอ้อยทุกวัน ขอให้วิญญาณ ขอให้คุณครูอ้อยหลับให้สบาย"

ข้อความไว้อาลัย บนเสาต้นที่ 2

"หนูขอไว้อาลัยคุณครู  อยากให้จับคนร้ายได้เร็วๆ  ขอให้คุณครูอ้อยได้ขึ้นสู่สวรรค์  ขอให้คนร้ายตกนรก   เราทุกคนจะทำดีเพื่อครูอ้อย  และจะตั้งใจเรียนเพื่อครูอ้อย  พวกเราดีใจที่เป็นศิษย์ของคุณครูอ้อย ตลอดทุกๆ ชาติจะไม่ทำให้ครูอ้อยเสียใจ  และจะทำให้ผ่านการประเมินในวันศุกร์นี้ค่ะ   หนูจะเป็นคนดีเหมือนครูอ้อย และพวกเราคิดถึงครูอ้อยตลอดไป  และเราจะทำบุญไปให้คุณครูอ้อย ขอบคุณครูอ้อยที่คอยสั่งสอนให้เราเป็นคนดี"

ข้อความไว้อาลัย บนเสาต้นที่ 3
"หนูรักครูอ้อยมาก ทำไมมาทำร้ายคุณครูของหนูทำไม  หนูอยากให้จับคนที่ก่อเหตุให้ได้  ครูอ้อยเป็นคนใจดีกับพวกหนูทุกคน อยากให้ครูอ้อยอยู่กับพวกเรานานๆ , ผมอยากรู้ว่าใครทำร้ายครูอ้อยของผม, หนูคิดถึงคุณครูอ้อยทุกวัน ครูเคยให้ขนมหนูทุกวันและสอนคอมพิวเตอร์ทุกวัน คอยสอนภาษาอังกฤษทุกวัน หนูขอบคุณครูอ้อยมากค่ะ ขอให้ครูอ้อยหลับให้สบายนะค่ะ, อยากให้ครูอ้อยกลับมาหาเรา ขอให้คนที่ก่อเหตุออกมามอบตัวและรับกรรมที่ก่อไว้กับครูอ้อย พวกเราชาว ป.6 ขอไว้อาลัยแด่ครูอ้อย"

ในวันพระราชทานเพลิงศพวันพฤหัสบดีที่ 30 มิ.ย.2554  มีหนังสืออนุสรณ์เกี่ยวกับชีวิตและผลงานของเธอ แจกเป็นที่ระลึก เล่มไม่หนามากนัก ซึ่งเธอไม่ได้เป็นผู้เขียนเอง หากครูอ้อยได้เขียนด้วยตนเองแล้วจากประสบการณ์ 56 ปีของเธอ น่าจะเป็นหนังสือเล่มที่หนากว่านี้มากนัก

..แต่เธอก็คงเขียนมันไม่จบหรอก เพราะว่าเธอไม่รู้ว่าตอนจบของชีวิตเธอ  จะจบลงเช่นนี้....

โคควายวายชีพได้         เขาหนัง
เป็นสิ่งเป็นอันยัง            อยู่ไซร้
คนเด็ดดับศูนย์สัง-         ขารร่าง
เป็นชื่อเป็นเสียงได้         แต่ร้ายกับดีฯ

***********************************************
จุฑาคเชน : 10 ก.ค.2554

ตีพิมพ์ใน น.ส.พ.สู่ชนบท ปีที่ 22 ฉบับที่ 386 ประจำเดือนกรกฏาคม พุทธศักราช 2554 หน้า 3